Charakterystyka. Pomnik Jana Kilińskiego wykonany został przez Stanisława Horno-Popławskiego, a ufundowany przez rzemiosło słupskie. Kamienny pomnik jednego z przywódców powstania kościuszkowskiego ustawiony jest na cokole na bulwarze nadrzecznym rzeki Słupi, w sąsiedztwie Cechu Rzemiosł Różnych. Kamienica Pinkusa Brzezińskiego. nr rej. A/142 z 20.06.2013. Kamienica w 2014 r. ul. Jana Kilińskiego 49. Kamienica Pinkusa Brzezińskiego (także: Kamienica czynszowa Eliznera Wolfa i Majera) [1] – nieistniejąca kamienica z 1894 roku znajdująca się w Łodzi przy ul. Jana Kilińskiego 49. Wyburzona 5 maja 2023 roku [2] . Event starts on Sunday, 16 October 2022 and happening at Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie, Warsaw, MZ. Register or Buy Tickets, Price information. Śladami "Lalki" Bolesława Prusa, Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie, Warsaw, October 16 2022 | AllEvents.in Ten najbardziej znany pomnik Lecha Kaczyńskiego znajduje się w Warszawie. Odsłonięty w 2018 r., w obecności przedstawicieli rządu i władz PiS, do dziś wzbudza emocje. Chociaż na pewno Katedra na Wawelu. -. Kraków. -. Polska. Zdjęcie ze zbiorów i dzięki uprzejmości Narodowego Archiwum Cyfrowego. Złożenie hołdu w krypcie króla Jana III Sobieskiego na Wawelu. …. 300 rocznica urodzin króla Jana III Sobieskiego - uroczystości we Lwowie (Zdarzenie, ) wrzesień 1929. Koncepcje dekoracji rzeźbiarskiej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie i konkurs na pomnik Stalina, jako próba realizacji „nowego uniwersum symbolicznego”, „Rzeźba Polska” 2000/2001, nr 10, s. 99–109; tenże, Błażej Pindor, Pałac w Warszawie, Fundacja Raster, Warszawa 2014. 8 Zob. W odwecie skuto oryginalne napisy i przeprowadzono demontaż pomnika Jana Kilińskiego. Pałac Staszica i pomnik Mikołaja Kopernika, 2009, licencja CC-BY-SA 2.0, Flickr Rzeźba ukazująca astronoma znacznie ucierpiała podczas walk w 1944 roku, a po upadku powstania warszawskiego oddziały niszczące stolicę obaliły, pocięły i wywiozły h67l. Pomnik Jana Kilińskiego (Podwale) Jan Kiliński urodził się 1760 roku w Trzemesznie w Wielkopolsce. 20 lat później przeniósł się do Warszawy i został mistrzem szewskim. Szybko zyskał szeroką klientelę i dorobił się majątku. W 1792 roku został radnym Warszawy. Gdy w marcu 1794 roku wybuchła insurekcja kościuszkowska, w Warszawie rozpoczęły się potajemne przygotowania do powstania przeciw carskiej Rosji. Do spisku dołączył także przywódca cechu szewców Jan Kiliński. Pod wpływem wieści o zwycięstwie wojsk powstańczych pod Racławicami oraz zdobytych przez konspiratorów informacji o planowanej przez Rosjan na 19 kwietnia pacyfikacji stolicy, 17 kwietnia wybuchły walki na ulicach miasta. Jan Kiliński był jednym z dowódców ludu, przyczyniając się do oswobodzenia stolicy z rąk Rosjan. Drugiego dnia walk Kiliński na czele pospólstwa warszawskiego zdobył pałac, w którym mieściła się rosyjska ambasada. Z piwnic uwolniono polskich więźniów politycznych. 19 kwietnia insurekcja przyłączyła się do powstania kościuszkowskiego, a Tadeusza Kościuszkę uznała za Najwyższego Naczelnika Siły Zbrojnej Narodowej. Jan Kiliński jest symbolem patriotycznego mieszczaństwa polskiego. Myśl jego uczczenia zrodziła się po odzyskaniu niepodległości. Odsłonięcie pomnika 19 kwietnia 1936 r. miało podniosły charakter, w uroczystości wziął udział prezydent Ignacy Mościcki. Na zakończenie uroczystości ulicami Warszawy przeszedł pochód przedstawicieli warszawskich cechów. Pierwotnie odsłonięty w 1936 r. na Placu Krasińskich, kilkakrotnie zmieniał lokalizację, by ostatecznie stanąć przy ulicy Podwale. Ciekawe są dzieje pomnika podczas niemieckiej okupacji. W lutym 1942 r. okupanci niemieccy w odwecie za akcję tzw. małego sabotażu: manifestacyjne zerwanie niemieckiej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika, zdjęli pomnikową rzeźbę z cokołu i ukryli w podziemiach Muzeum Narodowego. Niemal natychmiast, dzięki działaniom podziemia, na ścianie budynku pojawił się napis: „Ludu W-wy, Jam tu ! Jan Kiliński.” Działania represyjne okupanta mimowolnie ocaliły pomnik, który przetrwał wojnę i wrócił na swoje miejsce w 1946 r. Potem dzięki staraniom warszawskiej Izby Rzemieślniczej w 1959 r. przeniesiony został na Podwale, bliżej miejsca, w którym dzielny szewc mieszkał, pracował i walczył. O projekcieInformacje ogólne Głos historii to inicjatywa Fundacji Wolne Dźwięki, której celem jest upowszechnienie historii wydarzeń oraz uczczenie pamięci ofiar II Wojny Światowej i czasów represji PRL. Jej zadaniem jest odwrócenie naszej uwagi od codziennego pędu i zwrócenie jej w kierunku zdarzeń, które ukształtowały teraźniejszość. Pomóc ma tym specjalnie stworzony system audiodeskrypcji historycznych. Jak korzystać? Przy wybranych miejscach pamięci umieszczone zostały tabliczki z kodami QR, po zeskanowaniu których zostajemy przekierowani do dokładnego opisu upamiętnionych wydarzeń oraz ich zapisu audio. Kod QR możemy zeskanować za pomocą dowolnego urządzenia mobilnego, na którym zainstalowana jest odpowiednia aplikacja. Czym jest kod QR? Kod QR to kwadratowy kod kreskowy pozwalający na zapisanie dużej ilości danych. Polecane skanery kodów QRPartnerzyKonkursy Pomnik Jana Kilińskiego – monument upamiętniający Jana Kilińskiego znajdujący się przy ul. Podwale w Warszawie. Pomnik Jana Kilińskiegow Warszawie Państwo Polska Województwo mazowieckie Miejscowość Warszawa Miejsce ul. Podwale Typ pomnika posąg na cokole Projektant Stanisław Jackowski Całkowita wysokość 8 m Data odsłonięcia 19 kwietnia 193615 listopada 1959 Ważniejsze przebudowy 1942, 1945 Położenie na mapie Warszawy Położenie na mapie Polski Położenie na mapie województwa mazowieckiego 52°14′53,6″N 21°00′39,1″E/52,248222 21,010861 Multimedia w Wikimedia Commons HistoriaEdytuj Pomnik powstał według projektu Stanisława Jackowskiego, a odlany został w 1935 w zakładzie Braci Łopieńskich[1]. Składał się z rzeźby wykonanej z brązu o wysokości 4 metrów oraz granitowego cokołu o wysokości 3 metrów. Artysta przedstawił Jan Kilińskiego ruszającego do szturmu, w płaszczu, z wysoko podniesioną szablą i z pistoletem za pasem. Na cokole umieszczono napis: „JANOWI KILIŃSKIEMU WODZOWI LUDU STOLICY ROKU 1794. RODACY R. 1934”[2]. Cokół został wykonany przez firmę kamieniarską Jana Fedorowicza z granitu finlandzkiego pochodzącego z rozebranego soboru św. Aleksandra Newskiego na placu Saskim[3]. Na frontonie cokołu umieszczono płytę-płaskorzeźbę autorstwa Walentego Smyczyńskiego Kiliński prowadzący powstańców przez pl. Zamkowy. Monument odsłonięto na placu Krasińskich w 30. rocznicę powołania Warszawskiej Izby Rzemieślniczej, 19 kwietnia 1936, w obecności Ignacego Mościckiego. Po zakończeniu uroczystości ulicami Warszawy przeszedł uroczysty pochód przedstawicieli wszystkich cechów warszawskich, z których każdy niósł symbol swego zawodu. W marcu 1942 monument został zdemontowany na polecenie Niemców w odwecie za zdjęcie przez Aleksego Dawidowskiego 11 lutego 1942 niemieckojęzycznej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika. Pierwotnie pomnik miał zostać zniszczony, jednak dzięki staraniom Stanisława Lorentza udało się uzyskać u władz niemieckich zmianę tej decyzji[4]. Pomnik złożono w magazynach Muzeum Narodowego, a na jego murze pojawił się namalowany przez Dawidowskiego napis: Jam tu ludu W-wy. – Kiliński Jan!. Pojawiły się też ogłoszenia „podpisane” przez samego Kopernika: W odwecie za zniszczenie pomnika Kilińskiego zarządzam przedłużenie zimy o 6 tygodni. Jak się okazało, zima tego roku była wyjątkowo długa[5]. Posąg doczekał wyzwolenia Warszawy w styczniu 1945 w piwnicach Muzeum Narodowego. Był jednym z nielicznych warszawskich pomników, które nie zostały zniszczone w czasie II wojny światowej[6]. Konieczne było jednak dorobienie brakującej szabli oraz naprawienie mniejszych uszkodzeń, stłuczenia powierzchni prawego kolana oraz obu dłoni Kilińskiego. Prace te wykonała w 1946 pracownia „Bracia Łopieńscy”[7]. Monument jako jeden z pierwszych warszawskich pomników stanął w alei 3 Maja naprzeciwko gmachu Muzeum Narodowego. 1 września 1946 został przeniesiony z powrotem na plac Krasińskich[8]. 15 listopada 1959 pomnik po raz kolejny został przeniesiony i odsłonięty w nowym miejscu − przy ul. Podwale, w pobliżu wylotu ul. Piekarskiej[9]. Nowy granitowy cokół ufundowali rzemieślnicy warszawscy, co upamiętnia napis wykuty na pomniku. Nie wmurowano jednak ponownie płyty Walentego Smyczyńskiego; została ona przekazana do Muzeum Historycznego Warszawy[1]. Lokalizacja monumentu uzasadnione jest tym, że w jego pobliżu znajdowała się siedziba ambasadora rosyjskiego w czasie insurekcji kościuszkowskiej. Jan Kiliński dowodził szturmem mieszkańców Starego Miasta na tę rezydencję 17 kwietnia 1794[10]. W latach 1993–1994 monument został poddany gruntownej renowacji, dzięki której wzmocniono jego osłabiony fundament i wyprostowano cokół odchylony od pionu o 12 stopni[11]. GaleriaEdytuj Monument w pierwotnej lokalizacji, z widoczną płaskorzeźbą Walentego Smyczyńskiego Demontaż monumentu na polecenie Niemców w 1942 Pomnik umieszczony po wojnie ponownie na placu Krasińskich Inskrypcja na obecnym cokole PrzypisyEdytuj↑ a b Małgorzata Dubrowska, Andrzej Sołtan: Brązownictwo warszawskie w XIX i XX wieku. Od Norblina do Łopieńskich. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 1999, s. 140. ISBN 83-7181-084-9. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 33. ISBN 83-7005-211-8. ↑ Henryk Pawłowicz: Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 121–122. ↑ Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 322. ISBN 978-83-240-10578. OCLC 938718461. (pol.) ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 18. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Tadeusz Łopieński: Okruchy brązu. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 283–284. ISBN 83-01-03127-1. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 93–94. ISBN 83-88973-59-2. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4. ↑ Pomnik Jana Kilińskiego, na stronie [dostęp 2012-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-16)]. ↑ Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 94. ISBN 83-88973-59-2. BibliografiaEdytuj Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK "Kraj", 1990, s. 32-34. ISBN zewnętrzneEdytuj Pomnik Jana Kilińskiego na portalu

pomnik jana kilińskiego w warszawie